'BALLET DANSEN' - Top-15 Experimenten

Nov-14, 2025

 

Regelmatig stel ik mezelf de vraag 'Hoe het zou zijn ...' om iets te doen of beleven. En vaak test ik het dan ook uit, als het kan. Bijvoorbeeld 'Hoe zou het toch zijn ... om door de storm te rennen?' (okt, 2025). Kennelijk gedreven door een enorme nieuwsgierigheid ben ik erg benieuwd naar de (fysieke / mentale) beleving van een specifieke situatie, actie of avontuur. Ik wil ervaren hoe iets is... Mijn eigen grenzen verkennen / verleggen. Bijvoorbeeld nog geen maand geleden ging ik in de herfstvakantie kamperen, gewoon omdat ik benieuwd was 'hoe het zou zijn om te kamperen in de herfst...'.

 

In dit artikel; 'Hoe zou het zijn om....… ... ballet te gaan dansen? In de klimsport werd boulderen vaak ‘verticaal ballet’ genoemd: een combinatie van spierkracht en souplesse op een stijle wand, balancerend op je tenen (of 1 grote teen) op de allerkleinste rotspuntjes. Dat wilde ik wel eens uittesten. Dus ben ik rond coronatijd op ballet gegaan om het uit te proberen.

 

De uitkomst: Tja, als stelletje volwassenen met mijn beginnersgroep waren we de ‘kneuzen’ van de balletstudio, zeg maar. Op deze balletschool werden tieners letterlijk klaargestoomd om door te stromen naar het conservatorium in Den Haag. Toch voelde ik trots: echt slecht deden we het niet. Ik kreeg mijn lenigheid terug (ik deed vroeger aan turnen, en mijn sterke klimmersbenen had ik natuurlijk ook nog). En na de eerste intensieve lessen boekte ik echt vooruitgang. Ook op de dagen zonder balletles was ik ermee bezig. We bewegen immers voortdurend, en ik werd me continu bewust van mijn houding en bewegingen. Soms deed ik zelfs oefeningen tussendoor, bijvoorbeeld op mijn tenen staan tijdens het koken. Toch stuitte ik ook op iets wat me tegenstond in de balletwereld: het perfectionisme en de (negatieve) houding van de docent. We gingen overduidelijk veel te langzaam voor de docent. Misschien kon ik aanvoelen, dat de docent er niet van genoot om ons - de beginners - les te geven? Het ging altijd te langzaam voor haar. En nooit perfect. Eerlijk is eerlijk: ballet ziet er alleen mooi uit als je het perfect uitvoert, en anders niet. Maar dat constante streven naar perfectie paste niet bij mij. Ik leef liever in een wereld waarin fouten mogen bestaan, en waarin het oké is om er als een compleet idioot uit te zien terwijl je danst. Who cares? Toch was die dansperiode een bijzondere fysieke ervaring. Het bewegen door de ruimte met mijn lichaam, op een elegante manier zoals ik dat nog nooit eerder had gedaan, en het uiterste vragen van mijn lijf.

 

Het voelde esthetisch en puur. Ik kon letterlijk de schoonheid van het dansen ervaren, en daar alleen al van genieten. Dat gevoel is vergelijkbaar met het plezier dat ik beleef aan de klimbewegingen op een rotswand of klimmuur. Poëzie was niet meer alleen iets wat ik kon zien, lezen of horen. Ik kon het nu ook voelen met mijn lijf, namelijk als ik danste. En bij alledaagse handelingen. Nog nooit voelde het schenken van een kopje thee of het tillen van de boodschappen als een daad van poezie. Hetzelfde gold voor het strikken van mijn veters en het dicht ritsen van mijn winterjas: een ware esthetische belevenis. ,,Rechte rug, schouders omlaag, borst vooruit en rechthouden dat bovenlijf - bij alles wat je doet. Je ellebogen en armen hoog alsof je een strandbal vangt. En let op de stand van je vingers met name je pink. "