Hoe zou het zijn om te kamperen deze herfstvakantie en simpel rond te slenteren in het bos? Herfstwandelingen maken terwijl de paden bezaaid liggen met bladeren. Warme chocolademelk aan het einde van de middag en frisse ochtenden bij het ontbijt. De herfstvakantie stond voor de deur en ik had zin om me in het bos te wanen (in een tent). En dus trokken we gewapend met tenten, slaapzakken, wandelschoenen en goede humeur richting de bossen in het oosten des lands. Beetje kans op koele nachten vermoedde ik enigszins. En dat werd het ook met name de eerste nacht (het werd slechts 3 graden boven nul). Mijn hoofd, neus, wang en oren hadden het zwaar te verduren als ze even onbedekt kwamen te liggen buiten mijn warme slaapzak. Ik voelde hoe de temperatuur daalde, precies bij dat specifieke lichaamsdeel.
Ik kreeg verschillende flashbacks en herinneringen aan overige herfstvakanties. Die ene vakantie een paar jaar terug in Luxemburg, toen we onder dezelfde weersomstandigheden gingen kamperen. Toen werd het rond 2 graden boven nul. De volgende dag gingen we rotsklimmen, had ik ‘n winterjas aan en waren mijn vingers half bevroren (niet handig bij klimmen). Ik vroeg me even af, waar-we-in-hemelsnaam-mee-bezig-waren. Enig pluspunt: we hadden het hele klimgebied voor onszelf.
En nog langer geleden trokken we in de herfstvakantie met tent naar Zuid Frankrijk, wederom om te rotsklimmen (in Orpierre). Toen stelde ik dit keer mezelf niet de vraag, ‘wat-we-in-hemelsnaam-aan-het-doen-waren’. Het was overdag fantastisch klimweer met een heerlijk zonnetje en zo’n 23 graden. De herfst had het hele gebied in verschillende tinten oranje, rood en bruin omgetoverd. Het was als rondwanen in een 19e eeuwse landschapsschilderij. Wederom hadden we het hele klimgebied voor onszelf. Uren en uren klimplezier en prachtige uitzichten op de bossen in de omgeving evenals de alpen in de verte vanaf de toppen. Maar dat was niet zonder reden. Vanaf het allereerste moment dat de zon achter de horizon was verdwenen, kwam er een genadeloze kou opzetten. Na het avondeten doken we gelijk in de slaapzakken, omdat het anders letterlijk niet uit te houden meer was. Temperatuur dook onder het vriespunt.
