In dit artikel; ‘Hoe zou het zijn om….het Ijsselmeer over te varen in een zeilbootje/Fox22?
Regelmatig stel ik mezelf de vraag ‘Hoe het zou zijn …’ om iets te doen of beleven. En vaak test ik het dan ook uit, als het kan. Kennelijk gedreven door een enorme nieuwsgierigheid ben ik erg benieuwd naar de (fysieke / mentale) beleving van een specifieke situatie, actie of avontuur. Ik wil ervaren hoe iets is… Mijn eigen grenzen verkennen / verleggen.
Dus…. ‘Hoe zou het zijn om….het Ijsselmeer over te varen in een zeilbootje/Fox22? Weliswaar bij windstille omstandigheden. (Aug 2025)
Het was surrealistisch. En spannend tegelijk. Tijdens zeilvakantie in Friesland kwamen we in de verleiding om het meer over te steken van Stavoren naar Enkhuizen. We hadden geen interne apparatuur aan boord. We navigeerden met kaart en kompas. Op een gegeven moment alleen maar water en horizon. Het was windstil dus het water was spiegelglad. Het was bloedheet aan boord (de zon brandde en we konden niet echt schuilen.) Midden op het meer hebben we de anker uitgegooid en hebben we rondjes om de boot gezwommen om af te koelen. Nog nooit eerder het Ijsselmeer gedoken om te zwemmen! Als een droomlandschap. Het voelde aan de ene kant veilig en tegelijkertijd ergens ook weer niet. Waarom niet? Misschien omdat we over waren geleverd aan de wind. En die was nauwelijks aanwezig. Dus wanneer we de overkant zouden halen was 1 grote brok onzekerheid.
Normaal kan ik altijd een goede voorspelling geven van hoe lang ik over een reis doe (van huis naar werk, naar studie of supermarkt, etc.) Dit keer niet. Helemaal niet. De route en de situatie (varen op de wind) was mij volledig nieuw. Maar tevens vond ik het bijzonder wat we deden. Met ons 8-meter ‘Fox 22’ waren we niet het grootste ‘jacht’. Grappig was het dan ook om de grote veerpond (tussen Enkhuizen en Stavoren) tegemoet te varen. Paar jaar terug waren wij zelf passagiers aan boord op dit zelfde schip op weg naar Friesland (bepakt en bezakt voor onze fietsvakantie). We naderden de boot redelijk dichtbij, dat de passagiers goed zicht op ons hadden en wij op hen. Ze keken ons met verbazing (of verwondering) aan – was moeilijk te zien van deze afstand. Misschien vonden ze ons wel belachelijk uitzien met ons klein jachtje op het grote Ijsselmeer? Hoe dan ook heb ik maar het ijs gebroken door als eerste te zwaaien naar de grote veerpond. Met als gevolg, dat er tientallen mensen op het grote dek (boven en onder) heel enthousiast gingen terug zwaaien, hahaha. Mijn ervaring was eigenlijk heel dubbel. Ook al wist ik dat we niet op de open zee voeren, voelde ik me desondanks heel kwetsbaar op het water. Maar het voelde ook heel vrij… Heel heel vrij om hier te zijn. Op eigen kracht zo’n grote afstand af te leggen. Ergens ook heel veilig, vanwege de windstille situatie en spiegelgladde wateroppervlak. (Ik kon de gedachte haast moeilijk weerstaan, om te willen weten ‘Hoe-het-zou-zijn’ – om dit hele stuk (onder precies dezelfde ‘veilige’ weersomstandigheden) te moeten zwemmen (22km is het niet?). Maar dat bewaar ik graag voor een ander keer.) Ik ben na deze zomervakantie in elk geval een nieuwe (nautische) ervaring rijker.
