In dit artikel; ‘Hoe zou het zijn om….… de halve marathon (CPC Den Haag) te rennen (deels ongetraind)?
Regelmatig stel ik mezelf de vraag ‘Hoe het zou zijn …’ om iets te doen of beleven. En vaak test ik het dan ook uit, als het kan. Kennelijk gedreven door een enorme nieuwsgierigheid ben ik erg benieuwd naar de (fysieke / mentale) beleving van een specifieke situatie, actie of avontuur. Ik wil ervaren hoe iets is… Mijn eigen grenzen verkennen / verleggen.
Dus; ‘Hoe zou het zijn om….… de halve marathon (CPC Den Haag) te rennen (deels ongetraind)?
Ik was net terug van wintersport, waar ik veel had gelanglauft (skating style). Elke dag trok ik de bergen in om zo’n 2,5 uur achtereen te langlaufen. Dat is vergelijkbaar met 2,5 uur schaatsen op noren, maar dan bergopwaarts. Ik had dus een topconditie en vond het interessant om te testen hoe ver ik kon komen in een halve marathon. Tot aan de wintersport rende ik maximaal 11 kilometer achter elkaar. Een halve marathon (21 km) betekende dus bijna het dubbele. Conditioneel (longvermogen, hartcapaciteit) zou ik het wel volhouden, dacht ik, maar hoe zouden mijn beenspieren reageren?
Uitkomst was precies zoals ik had voorspeld. Ik heb hem uitgerend, maar mijn benen gingen compleet kapot. Vanaf kilometer 14km werd hardlopen een hel en zou alleen maar erger gaan worden. Ik werd net niet laatste. Omdat ik niet in de krant wilde eindigen als “de laatste loper die nog over de finish komt”, dus haalde ik vlak voor de finish nog snel iemand in.
Deze laatste deelnemer achter mij zakte trouwens door z’n benen vanwege uitdroging. Dat heb ik weten te voorkomen door de dag ervoor speciaal langs een hardloopzaak te gaan om van die energiegel (sportvoedingszakjes) te kopen. De verkoper vertelde me, dat ik al gelijk moest starten met hydrateren (voldoende drinken minimaal 24 uur van te voren.) Die zakjes met energiegel diende ik ongeveer elke 45min. te nemen. Ik kocht zo’n 3 a 4 stuks. En had ze om mijn enkels vastgebonden met ductape. Zo kon ik mezelf tijdens een 3-uur-durende hardloopsessie van extra energie voorzien. En bleef ik waarschijnlijk daardoor nog net overeind na aankomst over de finish.
Het was erg uitdagend, pijnlijk, maar tegelijk heel indrukwekkend. En magisch; de eerste 10km rende ik met de zon vol in mijn gezicht over autowegen, waar ik normaal nooit mag lopen. Mijn beleving onderweg veranderde totaal. Waarschijnlijk door de aanmaak van een flinke dosis endorfine en andere lichaamseigen pijnstillers. De rest van de tocht trok als een ultra trage slow-motion film aan me voorbij.
Mijn zintuigen gingen op scherp. Ik merkte van alles op tijdens het rennen. Vanaf kilometer 15km zag ik overal uitgevallen deelnemers: zittend, strompelend, of liggend langs de kant. Soms zag het er zorgwekkend uit; één keer lag iemand op de grond met ernaast een defibrillator. Daar schrok ik van. Waar ben ik (of waar zijn we) eigenlijk mee bezig? Het duurde maar en het duurde maar. Daarentegen kon ik niet stoppen met rennen, ook al voelde ik helse pijn in mijn bovenbenen. Daarvoor was ik nét iets te fit en ook te vastberaden. De finish was een bijzondere ervaring desalniettemin. Ongeveer honderd meter voor de streep kreeg ik gezelschap van een agent te fiets. Hij vroeg aan me of het ging. Ik riep iets te spontaan: “NEE!!”, vanwege die brandende pijn in mijn bovenbenen. In mijn ooghoeken zie ik een hardloper met flinke kramp in de kuit, die werd geholpen door een motoragent. De fietsagent bleef naast me fietsen tot aan de finish. Toffe peer! De laatste meters. Als een van de laatste deelnemers hoorde ik het publiek mijn naam scanderen. “ZET ‘M OP ABBYYYY!!!”) Ze schreeuwden me letterlijk naar de finish. Wauw dacht ik, ik ken jullie niet, maar DANKJULLIEWEL! Voor een niet-topsporter was deze ervaring totaal nieuw voor me.
Het publiek die mij naar de finish schreeuwt