In dit artikel; ‘Hoe zou het zijn om….… … ballet te gaan dansen?
Regelmatig stel ik mezelf de vraag ‘Hoe het zou zijn …’ om iets te doen of beleven. En vaak test ik het dan ook uit, als het kan. Kennelijk gedreven door een enorme nieuwsgierigheid ben ik erg benieuwd naar de (fysieke / mentale) beleving van een specifieke situatie, actie of avontuur. Ik wil ervaren hoe iets is… Mijn eigen grenzen verkennen / verleggen.
Dus… ‘Hoe zou het zijn om….… … ballet te gaan dansen? In de klimsport werd boulderen vaak ‘verticaal ballet’ genoemd: een combinatie van spierkracht en souplesse op een stijle wand, balancerend op je tenen (of 1 grote teen) op de allerkleinste rotspuntjes. Dat wilde ik wel eens uittesten. Dus ben ik rond coronatijd op ballet gegaan om het uit te proberen.
De uitkomst: Tja, als stelletje volwassenen met mijn beginnersgroepje waren we de ‘kneuzen’ van de balletstudio, zeg maar. Op deze balletschool werden tieners letterlijk klaargestoomd om door te stromen naar het conservatorium in Den Haag. Toch voelde ik trots: echt slecht deden we het niet. Ik kreeg mijn lenigheid terug (ik deed vroeger aan turnen, en mijn sterke klimmersbenen had ik natuurlijk ook nog). En na de eerste intensieve lessen boekte ik echt vooruitgang. Ik had voordeel van mijn klimconditie (kracht, lenigheid en evenwicht). Maar ik zag er ook vooral de uitdaging in, om beter te worden. Ook op de dagen zonder balletles was ik ermee bezig. We bewegen ons immers voortdurend, en ik werd me continu bewust van mijn houding en bewegingen. Soms deed ik zelfs oefeningen tussendoor, bijvoorbeeld de Relevé (op de tenen staan en benen strekken) – tijdens het koken of wachten bij een bushalte of treinstation. Net als de Plié (kniebuigingen) of Tendu. En ik heb tijdens het kijken van films in de woonkamer net zolang de Pirouette geoefend, totdat het ergens op begon te lijken. Ik moest natuurlijk wel snel draaien, anders mistte ik een scene uit de film. Toch stuitte ik ook op iets wat me tegenstond in de balletwereld: het perfectionisme en de (negatieve) houding van de docent. Ik kan niet zeggen dat het perse lag aan de didactische stijl lag van die ene docent, want ik heb 3 dansscholen geprobeerd (waarvan 2 ballet en 1 moderne dans) – en ik had deze ervaring in principe bij allemaal. Bij de laatste docent heb ik het het langst volgehouden, omdat deze docent nog het meest positief en constructief was in zijn kritiek. Maar in principe bouwde de negatieve houding zich op, naarmate we elkaar langer kenden. We gingen overduidelijk veel te langzaam was de boodschap. Misschien beleefde de docent er geen plezier aan om ons groepje les te geven en kon ik dat aanvoelen? Het ging altijd veel te langzaam in elk geval. En nooit perfect. Maar eerlijk is eerlijk: ballet ziet er alleen mooi uit als je het perfect uitvoert, en anders niet. Maar dat constante streven naar perfectie paste niet bij mij. Ik leef graag in een wereld waarin fouten mogen bestaan (sterker nog: ik streef bewust fouten/failures en happy accidents na als kunstenaar – omdat deze me nieuwe ervaringen opbrengen. En dat vind ik leuk). Ook leef ik het liefst in een wereld waarin het oké is om er als een compleet gestoorde idioot uit te zien op de dansvloer. Rock on! Who cares? Toch was deze dansperiode een bijzondere fysieke ervaring. Het bewegen door de ruimte met mijn lichaam, op een elegante manier zoals ik dat nog nooit eerder had gedaan, en het uiterste vragen van mijn lijf. Tijdens ballet doen al je spieren mee. Echt allemaal! Dus ook de armen en romp als alleen de voeten en onderbenen ogenschijnlijk moeten werken.
Het voelde esthetisch en puur. Ik kon letterlijk de schoonheid van het dansen ervaren, en daar alleen al van genieten. Dat gevoel is vergelijkbaar met het plezier dat ik beleef aan de klimbewegingen op een rotswand of klimmuur. Poëzie was niet meer alleen iets wat ik kon zien, lezen of horen. Ik kon het nu ook voelen met mijn lijf, namelijk als ik danste. En bij alledaagse handelingen. Nog nooit voelde het schenken van een kopje thee of het tillen van de boodschappen als een daad van poezie. Hetzelfde gold voor het strikken van mijn veters en het dicht ritsen van mijn winterjas: een ware esthetische belevenis. ,,Rechte rug, schouders omlaag, borst vooruit en rechthouden dat bovenlijf – bij alles wat je doet. En houdt je voeten gestrekt! Je ellebogen en armen hoog en wijd alsof je een strandbal vasthoudt. En let op de stand van je vingers met name je pink.”
Vergeleken met ballet is het uitvoeren van ‘perfecte’ klimtechnische bewegingen puur functioneel. Het zorgt voor efficiëntie (dat je spieren het langer volhouden en dat je minder snel bent uitgeput. En het zorgt er tevens voor dat je een lastige stuk/passage – bijvoorbeeld een stuk overhang – makkelijker overwint). Maar het verrichten van die effeciente klimbewegingen – die er klimtechnisch perfect uitzien – is niet alleen doelgericht; het heeft ook een esthetische bij-effect. Het ziet er ‘heel mooi’ uit, wanneer een klimmer heel efficiënt klimt en dus perfect klimt. En als klimmer kan ik die schoonheid beleven tijdens het klimmen, door de juiste klimtechniek dus toe te passen en heel efficiënt te klimmen. Het is als een verticale dans. Verticaal ballet dus toch.
Boulderen; verticaal ballet