Pijn! Als een verdwaalde echo in een diepe grot galmt dit woord al enige uren door mijn hoofd. Pijn! Aan mijn voetzolen. Pijn! Aan mijn onderrug. Pijn! Aan mijn kniegewrichten, met name tijdens de stijle afdalingen, waarbij mijn knieën hun uiterste best moeten doen om mijn hele lichaamsgewicht op te vangen. En pijn aan mijn schouders en nek van die grote, akelige rugzak gevuld met technische wandelkleding, regenkleding, dikke slaapzak, slaapmat, spiegelreflexcamera en gedroogde maaltijden goed voor een week. Ik ben mijn rugzak helemaal zat! Het is ook altijd hetzelfde liedje met dit soort avontuurlijke ondernemingen; de eerste uren vallen nog wel mee en kan ik prima lopen. Maar daarna gaat mijn lichaam protesteren. En houdt het niet meer op. Mijn rugzak is dan geen mediumformaat backpack meer, maar een vervelende en gemene olifant, die zich stevig aan mij heeft vastgeklampt en weigert nog los te laten.

Enkele weken geleden werd er code oranje afgegeven. Mogelijk windkracht 6 of meer. Nu had ik die avond heel erg naar uitgekeken om lekker buiten hard te lopen na enkele dagen zonder sport. Dus wat ga ik doen? Ik zou het erbij kunnen laten of ik kan het voorzichtig proberen (grenzen aftasten). Of zoals ze dat in de buitensport zeggen: me aanpassen. Ik besloot het te proberen. Half uurtje door de donkere straten in Den Haag. Uiteindelijk viel het reusachtig mee. Ik was tijdens het rennen behoorlijk alert (op rondvliegende objecten zoals dakpannen, grote takken om omwaaiende bomen). En liep daardoor meer half naar boven en om me heen te kijken, dan ik normaal doe tijdens het hardlopen. Het viel dus mee, maar spannend was het wel.

Deze bekende film heb ik vaker gezien, maar nu keek ik ‘m terug met de ogen van zowel een volwassene als die van kunstdocent.

In dit artikel; ‘Hoe zou het zijn om….… … ballet te gaan dansen? 

In dit artikel; ‘Hoe zou het zijn om….… de halve marathon (CPC Den Haag) te rennen (deels ongetraind)?

In dit artikel; ‘Hoe zou het zijn om….het Ijsselmeer over te varen in een zeilbootje/Fox22?

Regelmatig ervaar ik strijd tussen beide werelden (kunsten en onderwijs). En als we beiden onder de loep nemen, is dat eigenlijk niet zo heel vreemd. In bepaalde opzichten staan ze lijnrecht tegenover. In de beeldende kunst vormen het scheppen van chaos en verwarring, verwondering, fantasie, het verkennen en verleggen van grenzen en het kritisch bevragen van de wereld, een vast onderdeel van het kunstenaarspraktijk.

Hoe zou het zijn om te kamperen deze herfstvakantie en simpel rond te slenteren in het bos? Herfstwandelingen maken terwijl de paden bezaaid liggen met bladeren. Warme chocolademelk aan het einde van de middag en frisse ochtenden bij het ontbijt. De herfstvakantie stond voor de deur en ik had zin om me in het bos te wanen (in een tent). En dus trokken we gewapend met tenten, slaapzakken, wandelschoenen en goede humeur richting de bossen in het oosten des lands. Beetje kans op koele nachten vermoedde ik enigszins. En dat werd het ook met name de eerste nacht (het werd slechts 3 graden boven nul). Mijn hoofd, neus, wang en oren hadden het zwaar te verduren als ze even onbedekt kwamen te liggen buiten mijn warme slaapzak. Ik voelde hoe de temperatuur daalde, precies bij dat specifieke lichaamsdeel.